Totale paniek.

Na het aantoonbaar foute besluit van het Grondwettelijk Hof brak bij mij een periode aan van totale paniek. Ik wist even echt niet meer welke stap te nemen en wat is verstandig? En veel tijd had ik niet om alles te laten bezinken….
Vanwege de eerder genoemde deurwaarder had ik in overleg mijn baan opgezegd, mijn werkgever steunde me van alle kanten, maar financieel : ik had door het loonbeslag niet eens meer de middelen om naar het werk te reizen….360 Euro beslagvrije voet, 260 huur, 200 reiskosten….
Dus werkzoekend in mijn eigen woonplaats. Was ik in ieder geval van die reiskosten af. In serieus gesprek met een werkgever, mooie baan, leek dus goed. Op dat moment was ik nog optimistisch over de uitkomst van mijn grondwettelijke klacht, die zou ik zeker winnen en daarmee zou dan ook het gedoe met politie en een eventuele straf van tafel zijn : ik zag het te positief…Één dag voor de laatste contractbespreking kwam de brief van het Grondwettelijk Hof. Klacht afgewezen, de lagere rechters hadden hun werk perfect gedaan….
Dit betekende niet alleen dat de alimentatieschuld bleef staan (met de deurwaarder), maar ook dat nu een van de hoogste rechtsprekende instanties in Tsjechië besloten had dat civielrechtelijk alles perfect afgehandeld was, dat nu ook niets meer een strafrechtelijke vervolging in de weg stond, sterker, te verwachten was dat lagere rechters met deze beslissing van het Grondwettelijk Hof in hun achterhoofd, me met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid schuldig zouden gaan bevinden.
Dus nieuwe baan? Zinloos. Blijven in Tsjechië zou de gevangenis worden, onschuldig de gevangenis in zag ik niet als optie.

Dus terug naar Nederland?
Weg van mijn kinderen. Weg van Daniela, mijn vriendin waarmee de relatie vanwege de deurwaarder toch al moeilijk was.
(als Tsjechische wist zij : eens een deurwaarder, levenslang een deurwaarder, en die maakt geen onderscheid tussen mijn en haar bezit).
Nederland waar ouderen (ik was 53) op de arbeidsmarkt nauwelijks kans hadden toen (en nu nog niet).

Maar de optie geen werk en in de bijstand leek me beter dan 1 jaar gevangenisstraf met verdere opbouw van schuld. (immers volgens de logica van Svejk is het mijn schuld dat ik in de gevangenis zit, dus blijft de alimentatieverplichting gewoon bestaan)

In beide gevallen zou ik Daniela definitief verliezen. Vanuit Nederlands oogpunt misschien oneerlijk van haar, Tsjechisch recht kennende : zij verloor mij door de deurwaarder. Daardoor werd relatie onmogelijk. Haar kan ik niks verwijten, ze heeft me lang gesteund, zo lang als mogelijk en zelfs langer.

Dus terug naar Nederland.
De toen komende periode gebruikt voor inschrijven voor woning in Nederland, afhandelen van de laatste zaken in Tsjechië, toch maar een klacht indienen bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, en dit alles vanuit een iets betere financiële positie dan werkend. Immers nu werkloos, loonbeslag bleef maar de reiskosten vervielen….