Europees Hof voor de Rechten van de Mens: overbodig!

6 juni 2022 Uit Door Eelze60

Artikel 35.2.b maakt het EHRM, en daarmee het EVRM nutteloos.


Stelselmatig worden bij het EHRM verzoekschriften afgewezen, niet-ontvankelijk verklaard, op grond van art. 34 en art.35. Volgens statistieken meer dan 95% van de verzoekschriften die binnenkomen.

Na de zoveelste afwijzing van een verzoekschrift bij het EHRM via een standaard brief, en deze keer in een strafzaak met 1 jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf, en dit keer met aantoonbaar grove schendingen van het EVRM, tijd om eens wat dieper in artikel 34 en 35 te duiken.

De standaard brief, zoals ontvangen, voorkant met adres en achterkant met het standaard besluit met handtekening van rechter uit het systeem gegenereerd. Een ieder die toegang heeft tot de systemen kan een dergelijke brief genereren, dat hoeft niet eens de rechter te zijn.

Niet ontvankelijk omdat de reden van ontvankelijkheid volgens art. 34 en 35 van het EVRM niet aanwezig is. Laten we deze 2 artikelen eens stap voor stap tegen het licht houden, ook omdat een verdere reden waarom deze ontvankelijkheid afwezig is niet gegeven wordt, ook niet bij navraag. Waar het EHRM van nationale rechtbanken een duidelijke motivatie vereist, doen ze dit zelf niet.

Artikel 34 :

In de meeste gevallen zal hier het probleem niet liggen, natuurlijk persoon, slachtoffer van schending mensenrechten, het land waar tegen de klacht gericht is, is één van de partijen die het verdrag ondertekend hebben, en het recht om een verzoekschrift in te dienen wordt niet belemmerd.
Ook in mijn geval ligt hier het probleem niet. Eigenlijk is niet voor te stellen dat dit artikel de reden kan zijn van niet-ontvankelijkheid verklaring anders dan dat een bedrijf zich wendt tot het EHRM met een verzoekschrift. Een bedrijf is wel een rechtspersoon maar geen natuurlijk persoon.

Verder met artikel 35, dit is een artikel met 4 leden, stap voor stap onderzoeken of hier een reden van niet-ontvankelijk verklaring bij kan zitten voor het merendeel van de verzoekschriften.



Een logisch punt. Zoek eerst in het land zelf naar een oplossing, dat betekent wel 3-4x gang naar de rechter, tot aan cassatie, want je moet wel alle nationale rechtsmiddelen uitputten. Dit kost je klauwen vol met geld, maar je recht halen mag wat kosten toch? En als je eerder opgeeft omdat financiële middelen ontbreken, jouw keuze! Maar dan kun je niet meer naar het EHRM. Jammer dan.
Wie mijn blog volgt ziet her en der de uitspraken in cassatie, die stap is gedaan hoe zinloos ook. Zie bijv. deze uitspraak.
Geen oproep ontvangen voor beroep, daarmee geen recht op verdediging, het was allemaal prima in cassatie.

Lid 2. sla ik even over, verder met lid 3.

3.a is nog te snappen, bij 3.b begint het al te jeuken.
Recht is recht, en wat is wezenlijk nadeel? Waar ligt de grens, waar is dit vastgelegd?
Ik ben eerder voorwaardelijk veroordeeld, ik ondervond daarvan geen nadeel. Is dat een reden om alle verzoekschriften aan het EHRM waar het gaat over voorwaardelijke veroordelingen maar af te wijzen op voorhand? Of bijvoorbeeld alle civiele claims? Civiel recht is sowieso geneuzel, laten we daar onze tijd maar niet aan besteden?
Niet dat dit veel uitmaakt zoals we straks bij 3.2 gaan zien, maar dit lid 3 straalt al een stuk onrecht uit.

Artikel 35.4.

Helder. Alhoewel?
“in elk stadium van de procedure”, de stagiaire kan al bij binnenkomst van het verzoekschrift een schifting maken van klachten die hieronder lijken te vallen, standaardbrief erbij, stempeltje van een rechter en klaar. Afgewezen.
U denkt van niet?
Geloof mij, dat is de werkwijze. De rechters gaan echt niet alle verzoekschriften zelf beoordelen.
Dit volgt ook al uit de flowchart die het EHRM zelf gepubliceerd heeft, een stukje hieruit:


Het stukje tot initial analysis, inclusief de daaruit volgende beslissingen (niet-ontvankelijk, ontvankelijk, verdere studie nodig) is puur administratief. Komt geen rechter aan te pas.

Nog duidelijker komt dit naar voren uit de volgende flowchart, ook van het EHRM zelf:


Individuele verzoekschriften die naar een “single judge” gaan, gaan daarheen om niet-ontvankelijk verklaard te worden.
Duidelijk. Geen andere optie open, dus is er een filtering vooraf geweest.

Reden voor heel veel jeuk. Wie garandeert een correcte werkwijze van de stagiaire of medewerker die deze schifting uitvoert? Niemand, zie ook de eerdere opmerking over de handtekening van de rechter.

Nu tijd om te kijken naar het overgeslagen lid, artikel 35.2. Zorg voor bretels om uw broek omhoog te houden!

Artikel 35.2.a is duidelijk, anonieme verzoekschriften zijn ook niet te beantwoorden.
Maar dat 35.2.b…..
Iets wat al geweest is en waar al over besloten is wordt geen 2e, of 3e of 12473e keer behandeld. Logisch? Nee, waarom zou er voor de 12473e keer een verzoekschrift over hetzelfde ingediend worden?
Maar één reden: de bij het verdrag aangesloten staten houden zich niet aan het verdrag en de bijbehorende case-law (die keurig gepubliceerd is).
Neem een paar duidelijke punten van schendingen van rechten zoals vastgelegd in het EVRM uit mijn zaken.
Bijv. 1.
Ik vraag naar alimentatieberekeningen. Een relevant document.
Er is case-law die stelt dat zelfs zonder te vragen relevante documenten verstrekt dienen te worden.
Bijv. 2.
Ik krijg geen oproep, kan me niet (laten) verdedigen.
Er is case-law.
Bijv. 3.
Ik word in Tsjechië veroordeeld voor het feit dat ik me in Nederland niet (kan) hou(den) aan een Nederlands gerechtelijk bevel hetgeen in deze in Nederland niet strafbaar is. Het territorialiteitsprincipe.
Er is case-law.
Etc.
Ik heb in beroep zelfs diverse keren verwezen naar deze case-law. Letterlijk geciteerd. Helpt niet.

En in Tsjechië weten de rechters dat een gang naar het EHRM zinloos is, want art. 35.2.b. Dus kunnen ze ongestraft doorgaan met het schenden van het EVRM. Niemand die ze ter verantwoording kan roepen!

En de EU dan?
De EU heeft zich aangesloten bij het EVRM, want belangrijk….
Alleen wat bij schendingen?
Nu zelfs van EU recht. Maar als burger mag je niet naar het Europees Hof van Justitie, je mag en kunt dus alleen nationaal procederen met rechters die in bepaalde landen schijt hebben aan het EVRM.
Zinloos.

Conclusie:
Door in het EVRM op te nemen dat het EHRM geen verzoekschriften in ontvangst hoeft te nemen die in wezen gelijk zijn aan eerdere verzoekschriften, artikel 35.2.b., is het EVRM/EHRM overbodig, zinloos, nutteloos.